Opera Rara 2010

Antonio Vivaldi

Wersja koncertowa

Termin: 19 maja 2010 r., godz. 20.00

Miejsce: Teatr im. Juliusza Słowackiego w Krakowie

Obsada:

• Ottone – Sonia Prina
• Decio – Topi Lehtipuu
• Tullia – Roberta Invernizzi
• Cleonilla – Veronica Cangemi
• Caio – Julia Lezhneva

Il Giardino Armonico

Giovanni Antonini – dyrygent

Ottone in villa RV 729 to trzyaktowa opera Antonia Vivaldiego do libretta Domenica Lalliego (prawdziwe nazwisko Sebastiano Biancardi) była pierwszym dziełem operowym Rudego Księdza. Jej premiera odbyła się 17 maja 1713 roku w Teatro delle Grazie w Vicenzie. Libretto Lalliego, którego akcja toczy się w starożytnym Rzymie, stanowi w rzeczywistości rodzaj opracowania istniejącego tekstu autorstwa Francesca Marii Piccioliego do opery Carla Pallavicina pod tytułem Messalina z 1679 roku. Jednakowoż Lalli znacząco przemodelował bohaterów: tytułowa Messalina została przemieniona w Cleonillę; Cesarz Klaudiusz natomiast przemianowany został w innego władcę Rzymu – Ottona, którego postać wykorzystana została w takich popularnych operach, jak: L’incoronazione di Poppea Claudia Monteverdiego z 1642 roku czy Agrippina Georga Friderica Handla z 1709 roku.

Libretto Lalliego nakreśla pełną zaskakujących zwrotów akcji fabułę miłosną. To charakterystyczna dla gatunku konwencja: na tle starożytnego Rzymu miłosne pomyłki, przebrania, zaskakująca zamiana obiektu uczuć. Opera opowiada o naiwnej miłości cesarza rzymskiego Ottona do Cleonilli. Nie przeszkadza to pełnej kokieterii, uwodzicielskiej rzymskiej matronie angażować się równocześnie w flirt z dwoma młodymi Rzymianami: Ostiliem i Caiem. Pikanterii sytuacji dodaje także fakt, że Ostilio jest w rzeczywistości… kobietą – Tulią, która ukrywa się pod męskim przebraniem po to, by być bliżej obiektu swych prawdziwych uczuć – Caia.

Zazdrości o niego Tulia – Ostilio nosi się z zamiarem zgładzenia lubieżnej Cleonilli, lecz w pierwszej kolejności podejmuje próbę przekonania jej, aby zrezygnowała z głębszego angażowania się w relację z Caiem. Ten ostatni jest przypadkiem świadkiem rozmowy owej rozmowy, którą błędnie interpretuje jako miłosną schadzkę. Powiadamia o niej lojalnie cesarza Ottona, który w przypływie gniewu i zazdrości rozkazuje Caiowi natychmiast zabić Ostilia. Dramatyczną sytuację rozwiązuje zdjęcie przebrania. Ostilio wyjawia prawdę o sobie i przedstawia się jako Tullia. By obłaskawić Ottona, Cleonilla wyznaje, że była od początku świadoma tej skrzętnie skrywanej tajemnicy, obłaskawiony i udobruchany cesarz na fali swej miłości daje wiarę jej słowom, co prowadzi do szczęśliwego zakończenia miłosnych perypetii: ślubu Tulli i Caia.

 Antonio Vivaldi

Wersja koncertowa

Termin: 4 marca 2010 r., godz. 20.00

Miejsce: Teatr im. Juliusza Słowackiego w Krakowie

Obsada:

• Elpina/Giunone – Jennifer Holloway
• Narete – Tilman Lichdi
• Oralto/Eolo – Christian Senn
• Osmino – David DQ Lee
• Morasto – Maria Grazia Schiavo
• Licori – Roberta Invernizzi

Ensemble Matheus

Jean-Christophe Spinosi – dyrygent

Akt I

Narete, pasterz na Skyros, i jego dwie córki Licori i Elpina, porwani zostali przez Oralta, korsarza władającego wyspą Naksos. Licori przeznaczona została w dzieciństwie Osminowi, którego z kolei porwali traccy żołnierze. Pod imieniem Morasta zarządza teraz wyspą w służbie Oralta. Choć on rozpoznał Licori, ona nie domyśla się z kim na do czynienia, dochowując wierności swemu Osminowi.

Akt II

Dla większej prostoty, w intrydze pojawia się inny jeszcze Osmino: to Tirsi, brat Osmina, który dostał się w niewolę u Oralta i przybrał imię swego brata. Zakochała się w nim Elpina, on sam zaś zadurzył się w Licori. Poznawszy jego – fałszywe – imię, Elpina śpieszy z wieścią do siostry, ta zaś zwiedziona braterskim podobieństwem Osmina II do Osmina I, pada mu w ramiona, ku rozpaczy Osmina/Morasta.

Akt III

Oralt, wrażliwy na wdzięki Licori, zaleca się do niej coraz natarczywiej. Korzystając z jego chwilowej nieobecności, Narete radzi córce, by się ukryła w pobliskiej grocie, po czym pokazuje Oraltowi jej szal, zapewniając, że skoczyła do morza. Nie panując dłużej nad sobą, Morasto ukazuje Licori swe prawdziwe oblicze Osmina I, wyrzucając jej wiarołomstwo, Narete wyjaśnia jednak nieporozumienie, wyjawiając tożsamość Osmina II, czyli Tirsi. Osmino I/Morasto i jego droga Licori postanawiają uciec razem drogą morską, nie bacząc na fatalną prognozę pogody. Szczęśliwie jednak Juno wstawia się za kochankami u wzburzonego Eola, który wstrzymuje swe wiatry, łącząc oblubieńców.

Piotr Kamiński, Tysiąc i jedna opera, PWM SA, Kraków 2008